Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Το παμπάλαιο Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου Τροιζήνας, καταρρακωμένο από το χρόνο, αγωνίστηκε να σταθεί όρθιο στην πλαγιά των Αδερών, μέσα στο χρόνο. Σε πείσμα των αιώνων που πέρασαν διατήρησε την Εκκλησία και τις θαυμάσιες Αγιογραφίες τόσο στον Πρόναο όσο και στο εσωτερικό του, αν και κάποιοι ασβέστωσαν πολλές από αυτές.
Το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου ιδρύθηκε το 1455, δυο χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης, για τη διατήρηση και διάσωση του Χριστιανισμού. Πράγματι ο στόχος επιτεύχθηκε και το Μοναστήρι "επανδρώθηκε" σημαντικά και κάποιες εποχές είχε ακόμη και 100 μοναχούς. Η Μονή του Αγίου Δημητρίου είχε πολεμίστρες και στα χρόνια του 1821 ήταν τόπος συνάντησης Φιλικών και Αγωνιστών.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Παϊσιος ο Β, με "σιγίλιό" του (έγγραφο σε μεμβράνη) είχε χαρακτηρίσει τη Μονή, Σταυροπηγιακή, δηλαδή ότι στα θεμέλιά της είχε κτισθεί σταυρός. Το Μάρτη του 1798, διαρκούσης της Τουρκοκρατίας ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε, με δικό του «σιγίλιο» επικύρωσε το προηγούμενο.
Εκείνα τα χρόνια η Μονή "έζησε" τις καλύτερες μέρες της, ενώ αποτελούσε πάντα φάρο της ορθοδοξίας, αφού οι Τούρκοι είχαν παραχωρήσει πολλά προνόμια στις Μονές. Κατά την επανάσταση οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να την κάψουν αλλά δεν τα κατάφεραν.
Τότε όμως έφυγαν και οι λίγοι πλέον μοναχοί, που υπήρχαν εννέα τον αριθμό και μερικοί πήγαν στη Μονή της Κοίμησης της Παναγίας στο Βίδι, που καταργήθηκε αργότερα από τον Όθωνα, και άλλοι στο Μοναστήρι του Πόρου. Από τότε η Μονή εγκαταλείφθηκε.
Με την υπ αριθμ. 1364 από 22-12-2005 απόφαση του Μητροπολίτη Ύδρας Σπετσών Αιγίνης Τροιζηνίας Ερμιονίδος κ. Εφραίμ έγινε ανασύσταση της Μονής υπό τον αρχιερατικό επίτροπο Τροιζηνίας π. Γεώργιο Στόκο.
Έχει ξεκινήσει η απαιτούμενη μελέτη αποκατάστασης και αναστύλωσής της, ώστε να είναι δυνατή η επαναλειτουργία της.